Massaal verzamelden vrouwen hun ervaringen met ongewenste handtastelijkheden, seksuele intimidatie en beledigende uitroepen onder de hashtag #wijoverdrijvenniet. Toch verdreven voetbal en TV het onderwerp uit de Belgische trendslijst op Twitter. Moest het probleem dat de hashtag aankaart, even snel vergaan, zou de wereld me vandaag minder droevig stemmen.
Het is vreemd hoe snel de blanke, mannelijke westerling steigert als iemand een ongelijkheid aankaart, het zijnde op basis van huidskleur, geslacht of geaardheid. Blijkbaar is er nood aan om ieder debat hierover de mat vanonder de voeten te trekken en er een goeie slap stick van te maken. Bij de #wijoverdrijvenniet liet reactie dan ook niet lang op zich wachten.
Cat calling is een compliment
Bij het naroepen van vrouwen, dringt zich bij mij altijd een vraag op: waarom? Welk nut heeft het om een vrouw die voorbij wandelt na te fluiten, aan te gapen of na te roepen?
Moet het een soort van paringsritueel voorstellen? Zo ja, dan denk ik dat die mannetjes nog lang mogen roepen voordat ze met zulke schunnige opmerkingen een vrouw in hun net zullen strikken. Nageroepen worden met ‘Hé, hete poes’ doet namelijk weinig vrouwen wild lopen.
Om die uitroepen tot een compliment om te vormen, moet je bovendien al behoorlijk wereldvreemd zijn. Het is dan ook moeilijk om in het gefluit, poezengeroep of ‘ooh la la’ een compliment terug te vinden. De ‘hoer’, ‘trut’ of ‘lelijk wijf’ nadien, voelen niet echt vlijend aan. De bijkomende complimenten over boezem, kont en benen dragen ook weinig bij. Ik loop namelijk al jaren rond met die boezem, kont en benen en hoef dus geen bevestiging van onbekenden over hoe die eruit zien.
Het gaat bij cat calling en naroepen op straat dan ook niet om het compliment of om een versiertruc. Het gaat om machtsvertoon en beschimping. HIJ geeft aan HAAR een identiteit. Een seksuele identiteit. Dat zijzelf een heel andere rol voor zichzelf heeft uitgedokterd en dus nota bene een denkend wezen is, sijpelt niet door.
Mondigheid wordt niet aanvaard, noch aangeleerd
'Waarom reageer je dan niet?’ is een vraag die al snel opduikt als ik mijn frustraties bij vrienden of familie uit. Allereerst omdat het gewoon geen snars helpt. Mannen die zulke uitroepen doen staan niet open voor debat. Het is vaak alleen de moeder die respect verdient en alle andere vrouwen worden op een goede portie seksisme getrakteerd.
Maar het zwijgen is ook deel van de sociale conditionering van moderne vrouwen. Sinds mijn dertiende word ik regelmatig nageroepen. Nauwelijks vrouwelijke vormen, maar van kleins af aan wordt me aangeleerd om uitroepen te aanvaarden en schichtig naar beneden te kijken. Vrouwen horen niet terug te praten en als je vraagt om met rust gelaten te worden, ben je een ‘bitch’, ‘lelijk wijf’ of een ander verwerpelijk woord. Bovendien raden vrienden en familie aan om je er niets van aan te trekken. Alsof het probleem negeren, het probleem doet verdwijnen.
Maar schokkend nieuws: negeren verandert niets!
Dus verzamelen vrouwen de moed om te reageren op dit soort gedrag. Via een column, zoals Yasmine Schillebeeckx; via Twitter, zoals #wijoverdrijvenniet of in persoon. En wat krijg je als reactie? ‘Wat een vertrutting, kan een man nu niets meer tegen een vrouw zeggen?’ en ‘Ze zouden beter eens een dikkere huid kweken. We maken het als mens toch allemaal eens mee om door onbenullen uitgescholden te worden.’
Wat tegenstanders van #wijoverdrijvenniet vaak over het hoofd zien, is dat het niet om enkele keren gaat, maar dat vrouwen regelmatig door wildvreemde mannen op straat tot seksueel object gereduceerd worden. Het is zelfs niet ongewoon om zelfs iedere keer dat je als vrouw buitenkomt, nageroepen te worden. Twee keer ging ik voorbije week uit eten en beide keren werd ik op straat lastiggevallen omdat ik een vrouw ben.
De frustraties bij vrouwen zijn ook niet nieuw. In 2010 liet Eléonore Pourriat met de Franse kortfilm Majorité Opprimée een pijnlijke herkenbaarheid en vervreemding achter bij velen. Maar ook het experiment van Leah Green om cat calling naar mannen te keren, duidde aan hoe gelijk mannen en vrouwen op straat werkelijk zijn.
Seksisme is deel van het alledaagse leven van vrouwen en wordt als een gedogen last meegedragen. We passen kleding aan, pinnen de blik vast op de grond en hopen dat we deze keer niet lastiggevallen worden. Hiertegen trekken vrouwen nu ten strijde. We aanvaarden niet langer dat het normaal is om iedere dag nageroepen te worden, om beperkt te zijn in onze vrijheid en een schuldgevoel aangepraat te krijgen vanuit de maatschappij. Het is tijd om te veranderen en de wereld te doen inzien, dat die vrouw niet een stel voorbij wandelende borsten en billen is, maar een persoon van vlees en bloed die respect verdient.
@Dorien_Luyckx
@Dorien_Luyckx
0 reacties:
Een reactie posten