Dood Michael Vanassche doet naar keel grijpen

Begin februari verdween de achttienjarige Michael Vanassche na een fuif in Heule. Hij vierde daar het einde van zijn examens. Wat volgde was een slopende zoektocht voor de familie van de vermiste jongen. Twee weken lang leefden de ouders in onzekerheid over wat er met hun zoon gebeurd was.

Naarmate de speurtocht vorderde, werd de kans om Michael nog levend en wel terug te vinden steeds kleiner. Het moet een ware marteling geweest zijn voor de naasten, en toch gaven ze de hoop niet op. Heel Vlaanderen leefde mee met het gezin en reageerde aangeslagen toen het lichaam van Michael twee weken na zijn verdwijning werd teruggevonden. Hij bleek in de Heulebeek gesukkeld te zijn, op slechts enkele honderden meters van de feestzaal waar hij voor het laatst gezien werd.

Het is de herkenbaarheid van het verhaal die vele mensen naar de keel doet grijpen. Want wie heeft er zelf nog nooit eens een glaasje teveel gedronken? Wie heeft nog nooit een vriend die iets te diep in het glas heeft gekeken naar huis moeten brengen? Wie is nog nooit opgestaan met barstende hoofdpijn en een kurkdroge mond na een avondje feesten, niet goed wetende waar hij is en hoe hij daar terechtkwam?

Welke ouder houdt zijn of haar hart niet vast wanneer hun kinderen zich klaarmaken voor een avondje uit? Kinderen die stellig verkondigen dat ze maar een keer leven en dat ze nu plezier moeten maken, nu ze nog jong zijn? ‘Maar nee mama, ik zal niet te veel drinken vanavond, maak je geen zorgen!’ Reality check: mama’s maken zich zelden - of eerder nooit - geen zorgen.

Wie heeft zelf nog nooit
een vriend die iets te diep
in het glas heeft gekeken
moeten ondersteunen,
op een door de alcohol
dubbel zo lange
terugweg naar huis?

Dat ‘niet te veel’ is net het probleem. Want wat is te veel? Uit eigen ervaring blijkt dat dat kan verschillen van moment tot moment. De ene avond lukt het om drankje na drankje hoogstens een beetje in de wind te zijn, wat waarschijnlijk te danken is aan een heerlijk uitgebreid driegangenmenu vooraf. De andere avond is een klein glaasje bubbels genoeg om de alcohol recht naar mijn hoofd te doen stijgen.

Jongeren moeten op zoek gaan naar hun grenzen. Met alle daarbij horende katers, zowel op fysiek als op emotioneel vlak, en al de schuldgevoelens die de dag erna de kop opsteken en ervoor zorgen dat de legendarische zin ‘ik drink nooit meer’ keer op keer uit de mond komt rollen.

Het nieuws van Michael grijpt naar de keel en doet stilstaan, bij eigen herinneringen en bij ervaringen van vrienden. En dat stilstaan is goed. Want soms gebeurt het voor je het weet. Dan ben je van het ene op het andere moment compleet van de wereld. Als dat gebeurt, zo’n gemene en verraderlijke black-out, dan wordt het gevaarlijk. Als je niet meer weet wat je doet en je wankel op je benen staat omdat het hoge alcoholpercentage in je bloed je evenwicht verstoort, zijn kleine ongelukjes die grote gevolgen kunnen hebben, snel gebeurd.

Zo ging het vermoedelijk ook bij Michael: even een frisse neus halen, en ongelukkig ten val komen. Ik wens het niemand toe. Mijn hart gaat uit naar de familie van Michael, die nu zo’n zwaar verlies moet zien te verwerken.

Sterkte.

@VerstappenHanne

Geschreven door: Hanne Verstappen